गेटवर फुलांचा गुच्छ पाहिला आणि सखी येऊन गेल्याचे लक्षात आले.गेट उघडताना रोज असा गुच्छ पाहून प्रसन्न वाटते.सखीबद्दलच्या प्रेमाने मन भरून येते.ही सखी माझी सख्खी मैत्रीण निरुपमा जोशी.साठीनंतर झालेली मैत्री एवढी घट्ट होऊ शकते असे वाटले नव्हते.ही मैत्री त्यांचे पती प्रकाश जोशी यांच्यापर्यंत विस्तारित झाली आणि मैत्रीतून जोशी पती पत्नी आमचे दोघांचे पालक कधी झाले समजलेच नाही.ते पुण्यात असले की आम्हाला एकदम सुरक्षित वाटते.अमेरिकेला गेले की हात मोडल्यासारखा वाटतो.ते असले की छोट्याछोट्या गोष्टी मुलींच्यापर्यंत नेतच नाही.ह्यांच्या पार्किन्सन्सच्या वेगवेगळ्या स्टेजमध्ये वेगवेगळ्या प्रकारे मदत झाली.हे बाहेर जायचे तेंव्हा सवाईगंधर्व ला मी जोशींबरोबर याना पाठवू शकायची मला इतका वेळ जाणे शक्य नसायचे.पार्किन्सन्स झालेल्या व्यक्तीला गर्दीतून सांभाळून आणायची अशी जबाबदारी मला नाही वाटत कोण आनंदाने स्वीकारेल.जेष्ठ नागरिक संघ,हास्यक्लब च्या सहली जायच्या.मला बस लागणे आणि पाठीचे दुखणे यामुळे जाणे शक्य नसायचे.जोशी पती पत्नी असल्यावर हे सह्लीला जाऊ शकायचे.पार्किन्सन्स मित्रमंडळ आमच्या जगण्याचाच एक भाग असल्याने तेथेही आमची गरज असल्यास हे दोघे हजर.मंडळाची सहल आनंदवनाला नेली होती इतक्या लांब जायचे तर मदत करणारे लागणार होते.हे दोघे आले होते.मी आनंद्वनला थांबले तर जोशी यांच्याबरोबर केअरटेकर म्हणून हेमलकस्याला गेले.
आमच्या नकळत रुक्ष बनत चाललेल्या जगण्याला त्यांनी टवटवी आणली.आमच्या आजारामुळे आलेल्या घरबसेपणाला त्यांनी बाहेर काढले.कधी देवबाभळी नाटकाची तिकिटे काढून आणून आम्हाला सुरक्षितपणे नेणे आणणे, कधी मिसळ खायला बाहेर काढणे असे चालू असते.घरात न बसता बंगल्या बाहेरील बागेत बाहेर खुर्च्या टाकून बसायलाही आम्ही त्यांच्यामुळे सुरु केले.ही अत्यंत साधी गोष्ट पण त्यामुळे खूप फरक पडतो.
आमच्या रोज बागेत भेटी होत.करोनानंतर यावर मर्यादा आल्या.पण नियम पाळून आमच्यावर दोघांचेही लक्ष असते.आणि मदत असते.आपली जवळची माणसे,नातलग दूर असतात.अशावेळी अशा मित्रमंडळाचे स्थान खूपच महत्वाचे असते.
